Św.Błażej patron chorób gardła
Trzeciego lutego Kościół wspomina św. Blażeja. Urodził się on w Cezarei Kapadockiej pod koniec III wieku. Studiował filozofię, ale poświęcił się zawodowi lekarza. Po pewnym czasie porzucił dostatnie życie i udał się na górę Argeus. Tu w jaskini prowadził życie pustelnika. Nie twało to długo, bowiem po śmierci biskupa miasta Sebasta (teren dzisiejszej Turcji) jego mieszkańcy spontanicznie wybrali św. Błażeja na jego następcę. W okresie tym w tej części cesarstwa rzymskiego, rządzonego przez cesarza Licynjusza (306-323) rozpoczęły się prześladowania chrześcijan. Św.Błażej zmuszony był do ucieczki z Sebasty. Chroni się w jaskini na górze Argeus. Odnaleziony przez żołnierzy Agricolausa, namiestnika cesarza Licyncjusza, zostaje aresztowany i uwięziony. Po ciężkich torturach św.Błażej zostaje skazany na śmierć i na rozkaz Agricolausa natychmiast ścięty. Był to rok 316. Z pobytu św.Błażeja w więzieniu łączy się historia cudownego uleczenia przez niego syna pewnej kobiety, któremu gardło przebiła ość i nie można jej było usunąć. Inna historia opowiada o ubogiej kobiecie, która przynosiła św.Błażejowi do więzienia pokarm i świece. Po jego śmierci obchodziła wraz z przyjaciółmi rocznice jego męczeńskiej śmierci, spotykając się przy zapalonych świecach. Na pamiątkę tych wydarzeń Kościół czci św. Błażeja jako patrona chorób gardła. Od ok.XVI wieku praktykowany jest zwyczaj „błogosławieństwa św.Błażeja” podczas którego poświęca się dwie świece zwane „błażejkami”. Następnie świece skrzyżowane na wzór krzyża św. Andrzeja kapłan przytrzymuje przy gardle osoby, której udziela błogosławieństwa.
Jacek Romanowski
